28 Mart 2007 Çarşamba

Kimin için yolculuklar ve kalan kim geriye?

Böyle yazmışsın msn de. Sordum sana bu nerden diye, İlhan İrem’in bir şarkı sözüymüş, öyle dedin; hiç dinlemedim bilmiyorum ama senin ruh halini anlamama yetti ve işin komiği bu ruh haline hiç de yabancı değilim. Hatta bu ruh hali seneler öncesinden çıktı geldi içime oturdu diyebilirim. İşte o zaman aklıma geldi: Biz kendimizle ilgili en çok, ne olursa olsun yolculuğumuza devam etme gücümüzü sevmedik mi, yepyeni sayfaları kendimizi de yenileyerek bir çırpıda açabilme yetimizi, ve bu yolculukların yorucu geldiği anlarda sadece bir çay içimi kadar mola verdiğimizi ne çabuk unuttun, özlemlerimizden ve imkansızlıklarımızdan kahkahalar çıkarttığımızı ve hatta bazen olur olmaz her şeye gülüp geçtiğimizi? Ne ben değiştim ne sen değiştin….

1 yorum:

eylem dedi ki...

Asaf seversen...
Dün sabaha karşı kendimle konuştum
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun başında bir düşman vardı
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...