İş için 2 gün Ankara yaptım. Ankara'da otelde kalmak varmış, kaldım. Ankara'da güleryüzlü bir deniz insanı olarak dolaşmak varmış, dolaştım. Sadece dört aydır yaşadığım şehri özlemek varmış, özledim. Ve anladım, yaşadığın şehri özleyebilmek bir ayrıcalıkmış...
Nasıl taşınırken kara maruz kaldıysak, bu seyahatte de durmaksızın yağan yağmurun hezimetine uğradık. Aylardır trafik nedir unutan ben, o yağmurda, Ankara'nın su dolup kapanan alt geçitlerinden geçemeyip de hepten trafikte tıkılı kalınca ve gitmeye çalıştığım yere geç gidince o kadar çok yoruldum ki. Ankara'yı sevmiyorum ya, sanırım o da beni sevmiyor artık...çok da fifi, o ayrı.
Aslında anlatmak istediğim şuydu, Ankara'da çalışırken böyle İzmir'den Mersin'den Istanbul'dan bizi ziyarete gelirdi firmalar; Istanbul'dan gelenlerin havası ayrıdır da, Mersin veya İzmir'den gelenler böyle bir güleryüzlü, böyle bir rahat, böyle bir naif, ruh zengini insan ifadesi taşırlardı yüzlerinde, ha bir de yanık tenli olurlardı mevsimine göre. Ben imrenerek bakar, iş muhabbeti biter bitmez yaşadıkları şehir üzerine sorduğum envai çeşit soruyla onları bayar da bayardım. Şimdi ben onlar oldum bu seyahatte..mutlu mutlu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder